De regie ligt bij de gemeente. De in de groene hesjes met de tekst 'opvang en verzorging' gehulde medewerkers blijken 'in het dagelijks leven' gemeenteambtenaar te zijn. Ik sprak een beleidsmedewerkster die normaal haar dagen doorbrengt achter de computer. Donderdagavond werd ze gebeld met de opdracht aan haar en haar collega's om de noodopvanglocatie op te zetten en de boel te gaan regelen.
In de centrale ruimte lopen tientallen mannen, vrouwen en kinderen door elkaar heen. Er worden maaltijden verstrekt. Het is er aangenaam rumoerig en levendig. De ruimte is ingericht als een soort kantine / ontmoetingsruimte met lange tafels en stoelen. In de hoek wat bankstellen en een 'koffiecorner' met TV, wasmachine en droger.
Verdeeld over 2 zalen staan 125 stapelbedden. Na het verkenningsrondje door het gebouw namen we plaats aan één van de lange tafels en begonnen met waar we voor gekomen waren: kinderactiviteiten uitvoeren. Renate pakte haar schminkspulletjes uit en begon Wiep te schminken zodat het duidelijk zou zijn wat we konden bieden. Wiep was nogal overrompeld door alle aandacht die ze kreeg van nagenoeg iedereen die haar passeerde. Ze werd geaaid, in haar wangetjes geknepen, opgetild, gefotografeerd en zelfs gekust. Ze was dan ook wel een opvallende verschijning met haar blonde haren en haar K3 jurk aan.
Binnen een mum van tijd werd Renate omringd door tientallen kinderen.
Onder het genot van een kopje koffie ben ik in een hoekje gaan zitten rondkijken want zoals het eigenlijk altijd gaat als ik een wild idee heb in de trant van 'kom, we gaan vrijwilligerswerk doen' blijkt in de praktijk dat Renate zich het snot voor de ogen werkt en ik vooral de koffie keur.
Met behulp van de Itranslate App op mijn Iphone leerde ik van een groepje mannen dat de groep hoofdzakelijk bestaat uit Syriërs. Daarnaast maken ook Irakezen en een enkele Afghaan deel uit van de groep.
Ik zag mensen van alle soorten en maten: mannen, vrouwen en kinderen, echtparen op leeftijd, jonge stelletjes, mannen alleen, vrouwen met hoofddoek en traditioneel gekleed maar ook mannen en vrouwen met hippe kapsels en trendy kleren, sportschoenen, slippers, eigenlijk was het een zeer divers en kleurrijk gezelschap en volgens mij een dwarsdoorsnede van de bevolking aldaar.
Ik droomde wat weg midden in het tumult. 'Je zult toch huis en haard hebben moeten verlaten met je gezinnetje' dacht ik toen ik een vader met een baby voorbij zag lopen. Waarschijnlijk hebben de meesten een erbarmelijke reis achter de rug. Hier in Nederland is de groep al meerdere keren moeten verkassen van de ene noodopvang naar de andere. Hoe het er de komende tijd voor deze mensen uit komt te zien is nu nog volstrekt onduidelijk. Desondanks maakten de mensen een opgewekte, vrolijke en positieve indruk.
Renate vraagt of ik met mijn app iets kan komen vertalen. Een moeder vraagt of Renate de Nederlandse vlag op de wang van haar zoontje wil schilderen..
Morgen ga ik meehelpen met het verstrekken van de maaltijden en de komende tijd zullen we vaker naar de Ringbaan Noord togen. Ik ben benieuwd naar de verhalen die deze mensen me kunnen vertellen en waar mogelijk zal ik deze verhalen met jullie delen.
We hebben een leuke middag beleefd en weer eens gemerkt dat:
- kinderen, waar ze ook vandaan komen, overal hetzelfde reageren op een schminkdoos,
- mensen, waar ze ook vandaan komen, willen slapen, eten en drinken,
- ouders blij zijn als hun kinderen blij zijn,
- je met handen en voeten elkaar best snel kunt begrijpen,
- een Iphone echt een geweldig apparaat is,
- de media vaak een verkeerd beeld schets van de werkelijkheid.
Renate, Wiep en Stefan
Geen opmerkingen:
Een reactie posten