Alles anders...

Met een klap beland ik op de grond. Op ooghoogte zie ik glasscherven met me mee glijden over het asfalt. Een doffe pijn in mijn borstkas belet me adem te halen. Ik besef niet heel veel, behalve dat alles ineens anders is dan het moment daarvoor.

Regen na een lange periode van droogte maakt dat vuiligheid uit het asfalt komt bovendrijven. Olie en rubber maken het wegdek dan spiegelglad. Ik wilde die dag daarom eigenlijk met het OV gaan maar de afspraak die ik had in de middle of nowhere deed me toch besluiten de motorfiets te pakken. Ik reed extreem voorzichtig toen het misging op een kilometer afstand van mijn woonadres. De lichte druk die ik met mijn voorrem uitoefende op mijn voorwiel bleek net niet licht genoeg.

Toevallig passerende brandweermannen regelden het verkeer en verleenden eerste hulp. Omstanders assisteerden en belden 112, politieagenten zorgden dat mijn motor ‘afgetakeld’ werd en na een korte rit met de ambulance werd ik de traumakamer van het ziekenhuis binnengereden. Infuus, electroden, röntgenfoto’s, een echo en een algehele bodycheck. Terwijl het ziekenhuispersoneel zich stortte in een reeks aan activiteiten, kwam aan het eindeloos piekeren over een onderwerp voor mijn proef-column voor PUNT abrupt een eind. Dit motorongeluk zou me helpen geselecteerd te worden als één van de nieuwe columnisten die ze zoeken!

In een fractie van een seconde kan alles ineens anders zijn dan daarvoor. De stapel herkansingen die ik nog moet nakijken, de achterstand in mijn mailbox, die rot vergadering vorige week. Alles staat ineens in een ander perspectief. 

Hangend in een stoel met twee gebroken ribben, drie gekneusde vingers en een geknakt motorrijders-ego tik ik deze column. Onder licht gekreun reik ik naar m’n kop koffie die Renate me net bracht. Ik kijk naar Wiep en Fil die samen spelen in de woonkamer. Dat alles nu ineens even helemaal anders is? Dat bevalt me eigenlijk wel!