Waarom drammen moet en polarisatie niet erg is

Veel van onze verworvenheden en privileges die we vandaag de dag genieten rusten op het keiharde werk en de vaak ruige strijd van activisten van weleer. Met de kennis van nu zetten we de Dolle Mina's, de eerste homorechtenactivisten en de arbeiders die de acht uur durende werkdag voor elkaar kregen op een voetstuk. Destijds werden ze met argwaan, afschuw en weerzin bekeken en bejegend. De klimaatactivisten, antiracisme-activisten en dierenrechtenactivisten van nu valt hetzelfde lot ten deel. Het woord extremist valt te pas en te onpas. De woorden radicalisering en polarisering roepen een dystopisch gevoel op en maken dat menig rechtschapen burger steevast 'de dialoog' begint te bejubelen, pleit voor harmonie en 'het gesprek' en nog net geen 'kumbaya' begint te zingen. 'Drammers zijn het en een gevaar voor de status quo.' Voor het gemak wordt voorbijgegaan aan wat de geschiedenis ons leert en vervallen we eindeloos in zich herhalende patronen.

Graag leg ik je uit waarom drammen noodzakelijk is en polarisatie niet erg.

Emancipatie
Daar waar groepen streven naar een volwaardige plaats binnen de samenleving vanuit een achtergestelde positie spreken we van emancipatie. Het gaat hierbij om de strijd voor toekenning van gelijke rechten en gelijkstelling voor de wet als ook om het streven naar bevrijding van wettelijke, sociale, politieke, morele of intellectuele beperkingen. Activisme speelt daarbij vaak een belangrijke rol.

Emancipatieprocessen verlopen bijna wetmatig. Daar waar het harmoniemodel in Nederland het meest courant is om conflicten op te lossen of zaken uit te onderhandelen, kan hiervan bij groepen waarbij er sprake is van ongelijkheid en onderdrukking geen sprake zijn. Het harmoniemodel gaat immers uit van een situatie waarin er sprake is van dialoog op voet van gelijkwaardigheid welke bij gemarginaliseerde groepen niet aan de orde is vanwege de scheve machtsverhouding ten opzichte van de dominante groep. Om überhaupt aan de dialoogtafel of onderhandelingstafel plaats te kunnen nemen dient deze plaats vaak eerst bevochten te worden. Vaak beginnen emancipatieprocessen daarom met verzet, burgelijke ongehoorzaamheid en strijd vanuit onvrede over de maatschappelijke positie.

Als na actie, verzet en/of burgerlijke ongehoorzaamheid een plaats aan de dialoogtafel is bevochten, kan deze pas daadwerkelijk plaatsvinden. Pas in dialoog kan er gewerkt worden aan maatschappelijke acceptatie en wettelijke verankering. Deze fases lopen niet altijd lineair en vaak verlopen emancipatieprocessen in golven. Zo wordt bijvoorbeeld het feminisme sinds de jaren '60 in diverse golven ingedeeld; tijdperken waarin vrouwenemancipatie bijzonder actief werd nagestreefd met verschillende methoden en doelen, en resultaten werden bereikt die verschillende samenlevingen diepgaand veranderden. Ook binnen de burgerrechtenbeweging / het antiracisme-activisme zijn dergelijke golven te onderscheiden.

Ruwweg bestaan emancipatieprocessen uit de volgende elementen:

1. Verzet en Activisme
2. Dialoog
3. Wetenschappelijke erkenningen en Maatschappelijke Acceptatie
4. Wettelijke verankering

Van de strijd van Dolle Mina’s (baas in eigen buik) naar dialoog over de rol en autonomie van de vrouw naar maatschappelijke acceptatie en wettelijke verankering (bijv. recht op abortus). 

Van de strijd van homoseksuelen gericht op het schrappen van strafbaarstelling naar de extravagante en schurende gaypride naar dialoog en maatschappelijke acceptatie naar wettelijke verankering (bijv. homohuwelijk). 

De vakbonden en de huidige CAO (wettelijke verankering) vinden hun oorsprong in de arbeidersbeweging die de uitbuiting van de kapitalisten niet meer pikten en streden voor een acht uur durende werkdag door te staken en fabrieken in brand te steken.

De strijd voor dierenrechten en het feit dat we o.a. daarom nauwelijks nog bont meer zien in onze kleding hebben we te danken aan Greenpeace (toen nog een activistische organisaties met acties waarbij met rubberboten op zee zeehonden expedities werden gehinderd) en activisten die met spuitbussen en verf aan de gang gingen. Bont is nu maatschappelijk niet meer geaccepteerd en een voorbeeld van wettelijke verankering is bijvoorbeeld het feit dat er per 2024 een verbod komt op de nertsenfokkerij.

Anti Zwarte Piet activisme
Bovengenoemde emancipatieprocessen verliepen niet zonder slag of stoot of keurig, netjes en wederkerig. De ongelijkheid tussen groepen staat dat nu juist in de weg. De plek aan de dialoogtafel moet vaak eerst bevochten worden. Het eerste Zwarte Pieten protest (onderdeel van het antiracisme-activisme) bij de landelijke intocht in 2011 bestond uit 2 mannen bij de landelijke intocht met een T-shirt aan met de tekst 'zwarte piet is racisme'. Dat was genoeg om met bruut politiegeweld te worden gearresteerd en de mond te worden gesnoerd. 

Nu in 2020 kunnen we stellen dat de strijd tegen de racistische karikatuur zwarte piet zich in een soort overgangsfase bevindt. De strijd is nog niet helemaal gestreden. Vooral in dorpen en in de provincie valt nog veel te winnen. De dialoog is net gestart, de weerstand vanuit een selecte groep Pro Piet activisten groeit maar aan de andere kant ook de brede maatschappelijke acceptatie groeit gestaag. De wettelijke verankering zal wellicht later volgen. Wellicht dat het uitdossen of het verbeelden van de figuur zwarte piet op termijn bij wet verboden worden vanwege het racistische karakter daarvan.

Polarisatie
Een veel gehoorde (beleids)term tegenwoordig is het begrip 'polarisering'. Het heeft een negatieve connotatie alsof het onwenselijk en in essentie slecht zou zijn. Toegegeven, extreme en ver doorgevoerde polarisatie kan uiteindelijk tot veel ellende leiden. Burgeroorlogen waarin het extreme wij- zij denken met genocide als gevolg zoals in voormalig Joegoslavië of in Rwanda zijn hier schrijnende voorbeelden van. 

Bij veel beleidsmakers alsook bij professionals binnen de politieorganisatie is het model ontwikkeld door de filosoof Bert Brandsma momenteel erg in zwang (Brandsma, B. (2016). Polarisatie; inzicht in de dynamiek van het wij-zij denken. BB Media). 

Het model kan worden gezien als denkkader waarmee er (de)polarisatiestrategieën kunnen worden uitgedacht. Polarisatie is in dit model in principe waardevrij en 'neutraal' en wezenlijk iets anders dan een conflict. Daar waar het bij een conflict gaat om argumenten en belangen zien we bij polarisatie dat argumenten en belangen langzaam worden verdrongen waardoor 'het debat' ontspoort en het alleen nog maar over de identiteit van de ander gaat. Binnen het denkkader wordt het sociologisch fenomeen van polarisatie geduid in termen van 'pushers' (voorhoede, activisten, kartrekker), 'joiners' (volgers), 'the silent' (het stille midden), en de 'bridgebuilder' (professionals die polarisatie bestrijden). Als kern van depolariseren binnen het model van Brandsma worden 4 zogenaamde 'game-changers' geïntroduceerd waarbij er een gerichtheid wordt aanbevolen op 'the silent' in plaats van de bestrijding van de twee polen.

Het model lijkt in de kern niet veel nieuws te beschrijven en is één op één toepasbaar bij de hiervoor beschreven emancipatieprocessen. De spanning die ontstaat tussen een gemarginaliseerde groep en de dominante groep of het progressieve geluid versus de gevestigde orde zien we namelijk terug bij emancipatieprocessen waar per definitie weerstanden ontstaan bij de dominante groep of gevestigde orde zodra gemarginaliseerde groepen opkomen voor gelijke rechten of zich willen bevrijden van knellende instituties. In veel gevallen heeft dit in het verleden ook tot extremiteiten geleid zoals lynchpartijen, (politieke) moorden of andere vormen van geweld. Je zou dit, zonder het begrip veel te schaden, ook gewoon 'polarisatie' kunnen noemen. Het is van alle tijden en in die zin zou je kunnen stellen dat het model van Brandsma op een voortreffelijke manier het verloop van emancipatieprocessen beschrijft en de wetmatigheden hierin inzichtelijk maakt.

Framing
Jammer is het echter dat bij politici, beleidsmakers, andere professionals en media al heel snel termen worden gebruikt als 'radicalisering' en 'extremisme'. Met een beetje fantasie zouden we de eerste deelnemers aan de de gaypride, de dolle Mina's die met hun blote borsten door winkelstraten renden en stakende arbeiders ook kunnen bestempelen als 'radicaal' en 'extremistisch'. 

We zien dat zogenaamde 'bruggenbouwers' die binnen het model van Brandsma willen depolariseren, maar ook journalisten en burgers dit soort termen al snel in de mond nemen om de 'pushers' te duiden. Zo worden klimaatactivisten, antiracisme-activisten of pro-Palestina demonstranten al snel als extremist of radicaal weggezet. In de volksmond duikt het woord 'drammer' al snel op. In het kader van depolarisatie zijn dit ongelukkige frames en dragen eerder bíj aan polarisatie dan dat het depolariserend werkt.

In essentie ben ik een bange poepert. Ik haat het als er op social media shit-storms ontstaan en ik schijt zeven kleuren stront bij een demonstratie met 100 doorgesnoven hooligans tegenover me. Ik haat conflicten en vermijd ze liever. Je zou het niet zeggen maar eigenlijk ben ik van het harmoniemodel. Maar daar waar er sprake is van ongelijkheid, scheve machtsverhoudingen en onderdrukking gelden de spelregels van het harmoniemodel nu eenmaal niet. 

In de wetenschap dat veel van onze verworven (mensen)rechten en stappen voorwaarts in onze beschaving rusten op de schouders van activisten uit het verleden die de weg naar de dialoogtafels hebben geplaveid. Gesteund met de wetmatigheden die de geschiedenis ons leert en met het model van Brandsma in de hand wil ik stellen dat vanuit sociologische oogpunt het vandaag de dag als extreem of radicaal bestempelde activisme juist keurig, netjes en volgens het boekje verloopt.

Met dat besef sta ik ook dit jaar weer met gepaste tegenzin maar vol overtuiging in het demonstratie-vak van KOZP langs de intocht van Sinterklaas.

 

#IkBenKOZP

Lieve witte mede-landers.

Dit is niet geknipt op geplakt maar mijn persoonlijk verhaal.

Als zelfs Rutte los lijkt te kunnen komen van z’n racistische opvattingen en programma dan is dat ook voor vele andere fanatieke pro-pieters weggelegd. Luister nou eens echt naar de verhalen van kinderen en volwassenen over de pijn! Luister nou eens echt naar de deskundigen!

Neem de uitspraken van de kinderombudsman, Amnesty International en de VN nu eindelijk eens serieus! Begrijp nu eindelijk eens hoe racistische stereotyperingen zoals Zwarte Piet uiteindelijk kunnen leiden tot een moord zoals bijvoorbeeld op George Floyd! Ga voor jezelf eens na hoe belangrijk is zwarte piet nu echt voor je? Wat ga je aan hem missen?

Als ‘ie belangrijker voor jou is dan de pijn van anderen en ook de diepgaande implicaties en de impact op zwarte levens en lichamen is voor jou minder van waarde? Check dan je motieven. Volgens mij hoef ik je dan niet meer te sparen door voorzichtig te stamelen: ‘Zwarte Piet is racisme’ maar kan ik overtuigd en keihard stellen dat je een racist bent!

Sympathiseer je met de protesten over de hele wereld n.a.v. de moord op Floyd? Dat is ECHT NIET verenigbaar met een onverschillige houding ten opzichte van Zwarte Piet laat staan dat je nog PRO piet kunt zijn. Spreek je uit. Alleen dit bericht ‘liken’ of BLM op de socials posten is ECHT niet genoeg om institutioneel racisme af te breken. Want daar hebben we het over!!! Witte mensen hebben daar in het bijzonder een verantwoordelijkheid in.

Rutte durft het woord ‘institutioneel’ nog niet in de mond te nemen en noemt het eufemistisch ‘systemisch’. Maar hij heeft z’n education nog niet afgerond.

Educate yourself!

Ook wordt het tijd dat we Kick Out Zwarte Piet normaliseren #KOZP.

De jarenlange en stelselmatige framing van

VirusWaanzin is geïmplodeerd.

Een deel van de achterban vermoedt dat VirusWaanzin Controlled opposition is. Het rechts extremistische deel schrok van de plotse (geveinsde) BLM sympathieën van Willem. Weer een ander deel is nu laaiend, de ondernemerslobby ziet hun agenda nu sneuvelen en enkelen geloven nog steeds in het geduld en liefde mantra.

Hoe het platform voor gekanaliseerde onvrede in verzet kwam tegen de verdeel en heers strategie van de overheid. Hoe mensen in Willem hun messias zagen en in de Hond hun Petrus en hoe met geduld en liefde mensen gedesillusioneerd in verdeeldheid achter bleven.

Ondertussen geloven veel boomers

Columnist in Punt

Columnist in Punt

Sinds september 2017 heb ik de eer om columns te mogen schrijven voor Punt onafhankelijk magazine van Avans Hogeschool. Scherp waar het moet, grappig als het lukt en plat als het kan. 

Op deze pagina deel ik de linkjes naar mijn creaties.

Antiracisme voor Dummies

Gisteren noemde Rebekka Timmer Chris Klomp op twitter een ‘irritant kolonistje’. Chris verweerde zich door te melden haar toch ook geen ‘thee- of rijstplukker te noemen’. Weer zag ik op twitter een kans om betekenisvol over ons racismeprobleem te debatteren ontaarden in wederzijds gescheld en uiteindelijk een block.

Ik moest denken aan het contact dat ik alweer een poos geleden legde met een antiracisme activist van kleur. Ik zette mijn eerste schreden op het pad binnen de wereld van het antiracisme en activisme. Ik was leergierig, nieuwsgierig geëngageerd en wilde dit thema bij de hoorns pakken om bij te dragen aan oplossingen. Ik ben docent op een Hogeschool en wil met lezingen en colleges dit onderwerp agenderen en toekomstig sociaal werkers motiveren zich een breed (ofwel breder) perspectief op de samenleving aan te meten.

Een botte reactie viel me ten deel. De strekking was dat hij niet met witte mannen wilde spreken en gaf aan zich voor het karretje gespannen te voelen door bij hem mijn educatie te halen. Hij duidde dit als neo-koloniaal gedrag en sloot zijn bericht af met: ‘Go educate yourself’.

Ik vond het bot, akelig en voelde me aangetast. Ik bedoelde het immers toch goed? Ik stond aan zijn kant en wilde toch meehelpen in de strijd? Later leerde ik dat mijn unheimische gevoel

Joods-christelijk Klimaat-spijbelen

Slechts twee dagen nadat de extreemrechtse VVD haar hobby moest opgeven (het uitzetten van kinderen naar oorlogsgebieden) voert het nationalistisch clubblad 'de Telegraaf' psychiater Fenema op die stelt dat scholen die kinderen toestemming geven te verzuimen om hun stem te laten horen voor een beter klimaatbeleid zich schuldig maken aan kindermishandeling. Na de gehaktballen en de verdediging van de stamppot was dit een trendbreuk in de berichtgeving van de afgelopen weken.

Waarschijnlijk probeert Fenema op naargeestige wijze en zogenaamd spitsvondig een analogie te maken met de hersenschade waar professor Schredder naar verwees in zijn pleidooi het kinderpardon te verruimen. Sneu dat Fenema zich op hetzelfde echelon durft te begeven als Scherder. Wellicht dat ze de DSM V nog eens na kan slaan voor broodnodig zelfonderzoek.

Op het NOS journaal stelde een schooldirecteur stoer dat het maatschappelijk engagement van scholieren beloond moet worden en dat het opkomen voor je belangen prima past binnen de schoolse doelen. Daarom heeft deze directeur er geen enkele moeite mee om zijn scholieren toestemming te geven hiervoor te verzuimen, ofwel; 'te klimaatspijbelen’.

'Een schaapachtig lachje ontsnapte uit

z'n ongemakkelijk kijkend gezicht'

Op de vraag of hij ook toestemming zou geven als scholieren de straat op willen om tegen de komst van asielzoekers te demonstreren moest hij, enigszins van z’n stuk gebracht, ‘eerlijk’ bekennen dat hij

Ode aan de beste Soulband ter wereld

De loopband sleept zich langzaam naar het tempo waarop mijn hartslag maximaal is. Ik druk op play terwijl ik me afvraag wat ik in godesnaam hier, in de sportschool, ook alweer dacht te komen toevoegen aan mijn leven. De muziek start. De eerste associatie die zich opdringt is die van een muziekschool voor basisschoolkinderen.

Snare, base, hi-hat. Droog, simpel en saai. Een gitaar valt in. Ik waan me in een muziekwinkel waar iedere wannabee gitarist laat horen dat hij stairway to heaven kan spelen. De meest basale tonen in de vorm van een riff dringen door tot mijn trommelvliezen. De bas. Laag, monotoon, volgend maar dragend en met als enige holle boodschap dat dit het is. Meer zal het niet worden. Hooguit een krijsende hoge stem ligt in de lijn der verwachting.

Terwijl mijn hartslag erg snel stijgt en het tempo van de loopband als snel naar een flinke 4 km per uur klimt, hoor ik de finesse van de twee drumstokken die op het vel van de snare landen. Een fractie van een milliseconde na elkaar. Het tempo is constant en stuwend. De gitaarriff is simpel maar geniaal en met een uiterst gevoelige wiskundigheid uitgevoerd. Nadat de geluidsgolven mijn pariëtaal kwab zijn gepasseerd schieten ze als een bliksemschicht mijn limbisch systeem in en word ik een palet aan emoties gewaar.

Slavenarmband

Op zoek naar een geschikt kerstcadeautje kwam ik het artikel 'slavenarmband' tegen. Een sieraad dat gezien z'n vorm onmiskenbaar verwijst naar de ketenen waarmee we tot 1863 slaven aan handen en voeten bonden. Toen ik 'slavenarmband' als zoekterm intypte, leerde ik dat menig webshop en zichzelf respecterend juwelier dit artikel in het assortiment heeft.

De tijdlijn extrapolerend kan een beetje trendwatcher niet anders dan concluderen dan dat we over zo'n 80 jaar jodensterren kunnen kopen als broche of 'sierstiksel'. Blijkbaar is een tijdspanne van zo'n 150 jaar voldoende om dit soort symbolen en verwijzingen anders te connoteren?

Fijne kerstdagen allemaal!

Van Ploffelen legt bom onder vuurwerkverbod

De gewone, normale, hardwerkende Nederlander is een tikkende tijdbom. Het is een kwestie van tijd voordat hij ontploft, tenzij we het paasfeest op korte termijn radicaliseren.’ Met deze schokkende woorden opende hoogleraar emotieregulatie van Ploffelen het internationale congres voor vuurwerkadepten.

Agressie-regulerend karakter
Volgens van Ploffelen heeft het afsteken van vuurwerk tijdens de viering van oud en nieuw een sterk agressie-regulerend karakter: ‘Door je één etmaal een ware oorlogsheld te wanen, hulpdiensten te belemmeren, en te trachten zoveel mogelijk oogbollen aan flarden te knallen haal je de druk een beetje van de ketel voor de gewone, hardwerkende Nederlander. De rest van het jaar zal hij zich daardoor keurig gedragen en dat is goed voor het landsbelang en de economie.'

Van Ploffelen schaart zich met zijn visie achter de tegenstanders van een vuurwerkverbod. Eerder deze week sprak de voorzitter van de bond voor blinden en slechtzienden, mevrouw Iris Glasvocht zich uit tegen een vuurwerkverbod. Met het oog op het toch al sterk teruglopende ledenaantal zou een vuurwerkverbod de doodsteek voor de bond betekenen. Ook het boegbeeld van de vereniging van Oogartsen dhr. O. Ogbol vindt het een slecht idee en ziet het als pure broodroof voor zijn beroepsgroep,

Van Ploffelen plaatst het recente voornemen om tot een vuurwerkverbod te komen echter in een breder cultureel perspectief: ‘Tijdens carnaval was het tot voor kort geheel geaccepteerd om in willekeurig langs wiegende billen te knijpen. Ook borsten, en zo af en toe een schaamstreek kon zonder problemen betast worden. Het seksueel regulerend effect hiervan is niet te onderschatten.’ Volgens van Ploffelen blijven we de rest van het jaar redelijk verschoond van extremiteiten door de norm tijdens carnaval opzij te schuiven. Na de Me Too campagne is de preventieve werking van Carnaval volgens hem voorgoed verdwenen en zullen we ons moeten verhouden tot een sterke stijging van het aantal zedendelicten,

Black Pete InfoGrafic (Racism Check)

Het vergelijk tussen Piet en Jood

Als je het eens kunt zijn met de vergelijking in bovenstaande info-grafic en je desondanks zwarte piet blijft omarmen kan de conclusie niet anders zijn dan: 

You Are A Racist...

Ik wil mijn vlag terug

Als kind zong ik uit volle borst mee met de aubade bij het gemeentehuis. M’n rood, wit, blauw versierde fiets parkeerde ik onder de wapperende driekleur. Ik liet mijn oranje ballon op en voelde me geborgen en verbonden met de kinderen om mij heen. Op 4 mei maakten de halfstok hangende vlaggen in de straat indruk op me. Ik voelde dat we allemaal aan iets heel belangrijks dachten. De dag erop was het feest en lachte het rood, wit, blauw me vrolijk toe. Toen ik mijn zwemdiploma haalde en ik later slaagde voor de middelbare school hingen we hem uit. Hij versierde kaasblokjes en stukjes haring. Met weemoed denk ik terug aan mijn vlag.

De vlag, die rood, wit, blauwe. Ik zie hem nog vaak maar het is mijn vlag niet meer.

Mijn vlag is gestolen.

Mijn vlag staat nu symbool voor eenheid van witte boze mensen.

Hij staat sinds kort In de plenaire zaal van de tweede kamer. Symbool van eenheid van onze natie. Onze natie bestaat uit mensen die binnen de lijntjes op de landkaart wonen. De kleuren zijn nog hetzelfde alleen de lijntjes zijn geruisloos verschoven.

Alles anders...

Met een klap beland ik op de grond. Op ooghoogte zie ik glasscherven met me mee glijden over het asfalt. Een doffe pijn in mijn borstkas belet me adem te halen. Ik besef niet heel veel, behalve dat alles ineens anders is dan het moment daarvoor.

Regen na een lange periode van droogte maakt dat vuiligheid uit het asfalt komt bovendrijven. Olie en rubber maken het wegdek dan spiegelglad. Ik wilde die dag daarom eigenlijk met het OV gaan maar de afspraak die ik had in de middle of nowhere deed me toch besluiten de motorfiets te pakken. Ik reed extreem voorzichtig toen het misging

Piet en Jood

Eindelijk! Het is weer zo ver! CARNAVAL!!!

Dit jaar loop ik mee in de optocht en ga ik verkleed als Jood. Ik heb zo'n gestreepte pyjama op de kop weten te tikken. Alles erop en eraan: concentratiekamp nummer, mutsje en natuurlijk ook de gele davidsster mag niet ontbreken. Om het geheel af te maken heb ik bij de feestartikelenwinkel een grote 'feest'neus gekocht, het moet wel net echt lijken!

Zou ik er mee wegkomen? Ik denk dat mensen vol afschuw zullen reageren op mijn outfit en er schande van zullen spreken.

Feitelijk zie ik echter geen enkel verschil met 'onze' figuur zwarte piet.

       

In beide gevallen betreft het een karikatuur van een bevolkingsgroep die in onze geschiedenis is onderdrukt, uitgebuit en uitgemoord.

Uiterlijke kenmerken worden uitvergroot (dikke rode lippen versus grote neus).

In beide gevallen gaat het om een (kinder)feest.

De kleding zijn bij allebei de figuren symbool voor onderdrukking (pagepak versus concentratiekamp pyjama).

Er is voldoende kennis en literatuur beschikbaar over de historie (Holocaust / Kolonisatie / Slavernij), Deze geschiedenis wordt bovendien van generatie op generatie overgeleverd.

In beide gevallen is er bewustzijn over het kwetsende karakter van deze karikatuur. Bij 'de Jood' voelen we het als witte mensen waarschijnlijk van 'binnen', in ons lijf? In het geval van Zwarte Piet zijn we bewust gemaakt dat dit vergelijkbare gevoel opspeelt bij zwarte mensen bij de aanblik van deze karikatuur.

2 vragen...
Ik heb oprecht 2 serieuze vragen aan voorstanders van het behoud van zwarte piet.

1.
Zijn jullie het met me eens dat het meelopen in een carnavalsoptocht verkleed als Jood kwetsend is en verwerpelijk?

2.
Gaat mijn vergelijking met zwarte piet op? of zijn er wezenlijke verschillen en zo ja, wat zijn dan de argumenten?

Voor het gemak een samenvatting in de vorm van een 'info-graphic'

2 minuten stil

Op 4 mei zijn we 2 minuten stil.
Als je heel goed luistert hoor je de roep uit het verleden.
Dat het nooit meer gebeuren mag, dat wat er toen gebeurde.
Dan denken we aan de doden die zijn gevallen, dat we ze ontzettend missen en
hoe erg het allemaal was.

Op 4 mei zijn we 2 minuten stil.
Als je heel goed luistert hoor je duizenden mannen, vrouwen en kinderen.
Ze bonzen op de gesloten deuren van

Waarom geen luchtbrug vanuit Turkije?

Onfortuinlijke wintersporters halen we op met 'gipsvluchten'. We bouwen complete Olympische dorpen en vliegen Olympiërs van overal ter wereld in. Iedere maand verhuist het volledige Europese circus van Brussel naar Straatsburg. We halen onze 'eigen mensen' omgekomen bij de MH17 ramp uit de Oekraïne en vervoeren ze met ongekend eerbetoon in enorme stoeten met rouwwagens van Eindhoven naar Hilversum. 

Vluchtelingen die vertrekken van Turks grondgebied laten we gewoon verzuipen...

Gisteren zijn er vermoedelijk weer 18 vluchtelingen verdronken voor de kust van Lesbos.

Brief van mijn kleindochter

22 oktober 2058

Lieve Opa,

Voor het vak geschiedenis moet ik een werkstuk maken over de vluchtelingencrisis 2011 - 2020. Graag wil ik je via deze e-mail wat vragen stellen over die tijd.

We hebben geleerd dat de Europese eenwording in die tijd een belangrijke ambitie was maar niet echt vorderde. De verschillende landen werkten slecht samen op allerlei gebied en dachten vooral vanuit eigen belangen in plaats vanuit het Europese belang. Het was ook een tijd van moreel verval. Jullie hadden te maken met de naweeën van de bankencrisis veroorzaakt door wangedrag van bankiers, Volkswagen had gefraudeerd met 'sjoemel-software' die de uitstoot van auto's verbloemde, directeuren van woningbouwverenigingen reden rond in Maserati's, de FIFA bleek al jaren corrupt te zijn en na de ontmaskering van Starbucks bleek de Nederlandse regering al jaren met tal van andere multinationals onder één hoedje te spelen in één grote belastingzwendel. Onder druk van de vergrijzing en de uit de hand gelopen zorgkosten werd er flink bezuinigd en jullie samenleving zou langzaam moeten transformeren van een verzorgingsstaat naar een participatiesamenleving.

Kidsclub in de crisisopvang

In eerste instantie leek het alsof we een festivalterrein naderden: hekken, beveiligingsmedewerkers, mensen met gele, groene en oranje hesjes, porto-cabins, mobiele toilet- en douche units. Renate en ik identificeerden ons met ons rijbewijs, Wiep mocht zonder zich te identificeren naar binnen. Binnen is het een drukte van jewelste in het gebouw aan Ringbaan Noord nummer 7. In de voormalige dansschool worden sinds vrijdag 250 vluchtelingen opgevangen.



De regie ligt bij de gemeente. De in de groene hesjes met de tekst 'opvang en verzorging' gehulde medewerkers blijken 'in het dagelijks leven' gemeenteambtenaar te zijn. Ik sprak een beleidsmedewerkster die normaal

Disclaimer

Ik behoor niet per definitie tot: het (eigen) volk, hardwerkend Nederland, wij, etc (behalve als het NL elftal speelt en wint).

Het gevaar komt van binnenuit

Een kenmerk van cultuur is dat je dat samen vorm geeft en dat cultuur aan verandering onderhevig is.

Zwarte-Piet fanatici bedreigen 'onze' cultuur.

De vrijheid van meningsuiting waarborgt vrijheid van denken en uiten en niet om ongebreideld onfatsoenlijk te zijn, te kwetsen en te ondermijnen.

De vrijheid-van-meningsuiting-misbruikers hebben ons land onfatsoenlijker, kwetsender, guur en minder beschaafd gemaakt.

Democratie is een groot goed waar flink voor gevochten is en wat we te allen tijde moeten beschermen.

Wilders ondermijnt de democratie door het parlement (waar hij nota bene zelf deel van uit maakt) een 'NEP'parlement te noemen. In de peilingen stemt een groot deel van 'het volk' op deze man die alleenheerser is binnen zijn partij. De ultieme democratie: als de meerderheid van het volk geen democratie meer wil zal die worden afgeschaft. We zijn hard op weg...

Oudere, witte mannen in topposities bij banken en woningbouwcorporaties hebben geluk gezocht en gevonden door in de grote gemeenschappelijke pot te graaien.

Een energiemaatschappij in het Noorden van het land boort naar gas met als gevolg dat burgers gevaar lopen en hun huizen instorten.

Volgens mij komt 'het gevaar' niet van buiten maar van binnenuit.